Mama is ziek
Dat mama’s niet ziek kunnen zijn is een feit. Een paar maanden geleden waren Joost en ik allebei ziek. Dat was even schipperen, maar we hebben het overleefd. En nu ben ik ziek. Alleen, met mijn schuldgevoel.
Olivia eerst
Het begon maandagavond met Olivia, supersneu: ze kotst voor het eerst echt en schrok zo erg dat ze heel hard moest huilen. Olivia hoestte al een paar dagen flink, maar toen vlak voor het eten haar bananensmoothie met een hoestbui naar boven kwam, vreesde ik meteen het ergste. Haar wangetjes gloeiden op, maar ze wilde wel eten. Gelukkig.
Na het eten dronken Joost en ik nog een kopje koffie en zat Olivia er maar stilletjes bij. Tot ze uit het niets alles uitspuugde. Zo zielig! We hebben haar lekker in een warm badje gezet en met een zetpil in bed gelegd. Verbazend genoeg heeft ze goed geslapen en kreeg dinsdag in de loop van de dag haar energie en eetlust weer terug.
Woensdagochtendmisselijkheid
Gistermorgen werd ik veel te vroeg wakker: kotsmisselijk. Een enkeltje naar het toilet dan maar en hopen dat het zakte. Het zakte niet, ook niet met paracetamol en een warme douche. Ik besloot me af te melden op kantoor, bracht Olivia naar het kinderdagverblijf en dook mijn bed in. Zonder resultaat, want ik voel me nog steeds belabberd.
Schuldgevoel
Ken je dat, dat schuldgevoel als je ziek bent? Waar is de tijd dat ik gewoon ziek kon zijn en ziek durfde te zijn? Dat ik me ziek meldde bij mijn (bij)baan en gewoon in bed dook. Zonder aan mijn werk te denken, zonder aan mijn collega’s te denken. Ik mis dat gevoel! En niet alleen dat, want nu ik mama ben heb ik er nog een schuldgevoel bij gekregen. Het ‘mijn-kindje-zit-op-de-opvang-maar-ik-ben-thuis’ gevoel. Eigenlijk zou er moeten staan ‘mijn-kindje-zit-op-de-opvang-want-ik-ben-ziek-thuis’, maar dat staat er niet. Zo voel ik het niet.
Een van mijn managers bij een van mijn vorige banen vertelde me een keer dat ziek gewoon ziek is. “Als je niet in staat bent te functioneren zoals normaal, omdat je je niet lekker voelt, dan hebben je collega’s niets aan je op je werk.” Hij vertelde me dat hij zo heeft léren denken. Ik heb het nog steeds niet geleerd. Ik lig me schuldig te voelen tegenover mijn werkgever, omdat ik ziek ben. Ik bedoel: ik werk maar twee dagen per week, waarom ben ik dan precies die twee dagen ziek? Wie bedenkt dat?! En ik heb tal van werkzaamheden op mijn bureau liggen. Dingen die ik liever gisteren dan vandaag gedaan wil hebben.
Maar goed, van piekeren word ik niet beter en van schuldgevoel ook niet. Dus Gwen: “Laat het los. Je bent ziek. En ziek is ziek.”
Oh jeetje.. Volgens mij gaat het rond, want hier ging het net zo Ik herken het zo goed. Ziek zijn zonder schuldgevoel; waar is die tijd gebleven?!
Hm. Ik ken dat. Ik vertel mijn medewerkers altijd dat ziek ziek is. Dat dat oké is. Je komt maar terug als je beter voelt. En dat meen ik ook. Maar als ik dan zelf ziek ben… Dan is dat schuldgevoel daar. Ik wens je alvast veel beterschap en rust in de bovenkamer!
Beterschap, hier vorige week ook een dag ziek geweest. Gelukkig kon oma inspringen in de ochtend en heeft in de middag de magie van de tv haar werk gedaan. Maar ja, moeders kunnen niet ziek zijn. Gelukkig was ik de dag erna weer aan de betere hand. Veel succes met je schuldgevoelens en denk aan wat die namanager heeft gezegd.
Oh jeetje, ik ben eigenlijk nooit ziek geweest zonder schuldgevoel!
Had dat altijd wel, of t nu alleen maar om een bijbaan ging of stage of…
Ben overigens ook ziek, het heerst geloof ik!
Bluh! Niet fijn zwanger en ziek.. evenals mama en ziek!
He bah, toch!! Beterschap!!
Even OT:
Wil je me even mailen? Ik heb een slotje op mijn blog, maar wil jou er graag bij hebben! Dan heb ik je mailadres nodig…
Moeilijk is dat om ziek te zijn. Heel herkenbaar maar indd ziek is ziek. Beterschap!
O-zo-niet-herkenbaar… Vanaf dag 1 dat ik werk durf ik me al niet ziek te melden. Ben opgevoed met “als je nog kan praten, kan je ook naar school”. Kortom, echt toegeven aan ziek zijn doe ik niet. Helemaal niet slim aangezien het kwakkelen dan alleen maar langer duurt. Goede reden dus voor jou om wel even lekker uit te zieken. Gewoon je rust pakken en weer je bed in duiken! Beterschap!
Zelfs ik voel me schuldig als ik me op me werk afbel… en dan werk ik op vrijwillige basis voor een paar uur in de week, dus kan het me voorstellen dat je dat gevoel hebt. En helemaal als je kindjes hebt en je dan niet goed genoeg voelt om voor ze te zorgen.
Maar nu eerst maar gewoon uitzieken en dan kan je er voor iedereen weer zijn… Want idd ziek is ziek.
Lijkt mij ook ontzettend lastig maar ze zeggen ook weleens.. eerst goed voor jezelf zorgen, dan kan je het ook voor je kind. Dus goed uitzieken maar!
Zo is dat, ziek is ziek. Ik heb het ook moeten leren. Toch is het beter om goed uit te zieken. Beterschap!