Zo mama, zo papa
Olivia is een mooie mix van Joost en mij. En dat is niet altijd even prettig. Ik bedoel: een eigenwijze, driftige, perfectionistische mama gemengd met een temperamentvolle en minstens zo eigenwijze papa? Double the trouble zullen we maar zeggen.
Perfectionistische kletskous
Toen ik nog in verwachting was, maakten manlief en ik hier wel eens grapjes over. En wij niet alleen, want zo heeft een vriendin van me meermaals gezegd dat Joost het zwaar zou krijgen als zijn dochter net zo veel kletste als haar moeder. Hij heeft het zwaar. Olivia kletst nog niet te oren van ons hoofd, maar brabbelt de hele dag. Alles wat ze doet gaat gepaard met geluid, het is inderdaad net haar moeder.
Ondeugende plannen … Wie, ik?!
Ook het perfectionisme herken ik in haar. Ze kan een speelgoedje terug zetten op haar tafeltje en in haar beweging weg van het speeltje nog een keer omkijken of het wel goed staat of haar potje in de hoek schuiven en hem drie keer verder in de hoek schuiven dan hij al stond. Van dat laatste heb ik een filmpje waar zelfs mijn ouders erg om moesten lachen. Een en al herkenning. Ach, zolang Olivia mijn manier van omgaan met deze mooie eigenschap, die tevens een valkuil kan zijn, overneemt, is er niets aan de hand.
En een driftige ondeugd
Driftbuien zonder eind en heel ondeugend toch proberen iets te doen wat niet mag? Joost en Gwen ten voeten uit. Nee, wij liggen niet krijsend op de grond te stampen als iets niet lukt, maar een stel nare woorden vliegen er wel eens uit als iets niet gaat zoals wij willen.
Een speelgoedje opzij gooien omdat het ene Duplo-blokje niet op het andere blijft zitten? Planking tijdens het aankleden, omdat ze er nét even geen zin in heeft? Of in de woonkamer omdat je haar op de grond zet en ze liever opgetild wil worden? Hallo Joost!
Leuke uitdaging!
Ondeugend, grappig, knap, slim, eigenwijs, volhardend en een wijsneus, nee Olivia heeft het niet van vreemden. Gelukkig maar, want hoewel het soms best een uitdaging kan zijn om ons eigen miniatuurtje onder de duim te houden (bij wijze van spreken natuurlijk), is het ontzettend leuk om zoveel van onszelf in dochterlief terug te zien.
Die ontzettend ondeugende schaterlach? Die komt van papa.
Wat leuk om jezelf zo terug te herkennen. Hier een dreumes met een eigen willetje waar je U tegen zegt. En dat stimuleren we ook, goed als je weet wat je wilt. Echter… Mama is en blijft de baad.
Mooi om jezelf en man in jullie dochter te zien! Hihi planking tijdens het aankleden, hier ook al een kleine die goed kan planken
Haha, geniaal stukje. Mooi dat kinderen jezelf zo’n grote spiegel voor kunnen houden. V.w.b het planken, mijn nichtje doet juist de Harlem Shake. Man, wat een karwei!
Hihi planking tijdens het aankleden! Ja, je wordt tijdens het opvoeden écht geconfronteerd met je eigen eigenschappen.
Dat is zeker leuk! Wij zien niet alleen onszelf terug, maar ook trekjes van andere familieleden. Schone moeder vindt sommige trekjes lijken op schone broer, vroeger! Dat kunnen we wel beamen (al kende ik schone broer niet als kind). Daarmee kom ik er genadig vanaf, want Junior is geheel niet driftig, wat papa dus wel schijnbaar was als kind (nu gelukkig niet meer). Ik ben zelf de soms de gifkikker 🙂 Is wat minder!
Dat lijkt me toch het mooiste, herkenning in je kind.
Zo fantaseren wij er ook al over wat ze wel of niet gaat overnemen qua eigenschappen..
Papa hoopt inderdaad dat ze het geklets niet van mij gaat overnemen, maar ik denk van wel hihi…
Hahaha! Ik vind die planking ook echt te grappig en herkenbaar. Noah is nu bijna één en begint ook echt zijn eigen willetje te krijgen op het aankleedkussen